maandag 29 april 2013

Oog voor detail is oog voor het unieke : De aquarellen van Martine Vanparijs

Martine Vanparijs heeft haar atelier in Yves-Gomezée in de Belgische provincie Namen. Sinds zij in 1993 in de ban van de aquarelkunst raakte, werpt zij zich uitsluitend op deze techniek en probeert zij hem tot in de details te verfijnen. Martine startte haar schilderscarrière aan Académie des Beaux-Arts in Charleroi waar ze onder leiding van Luc D’haegeleer de opleiding zeefdruk volgde. Als aquarelliste is ze autodidact maar ze leerde de knepen van het vak bij gerenommeerde schilders als Xavier Swolfs, Jean-Louis Morelle, Bernadette Galle, Stéphane Heurion en Eric Laurent. Dank zij hen besefte zij dat de aquareltechniek het geschikte middel is om op een delicate manier transparantie en licht in een werk te leggen. Zij vindt het bovendien een techniek die op velerlei manieren kan aangewend worden. Aanvankelijk schilderde Martine vooral landschappen, bloemen en dieren. In haar klassieke landschappen van lente of herfst streeft zij ernaar dat ongeschonden gegeven vol licht, lucht en ruimte vast te leggen. Daarnaast schildert zij ook wolkenlandschappen, gezien vanuit het raampje van een vliegtuig. Het doet denken aan Weissenbruch die een echte wolkenschilder was en probeerde vooral het zonlicht in de lucht zo goed mogelijk weer te geven. Zijn uitspraak “ De lucht op een schilderij, dat is een ding. Een hoofdzaak! Lucht en licht zijn de tovenaars.”, dit geldt ook voor de werken van Martine Vanparijs. Een bijzondere charme hebben haar aquarellen van dieren. Toen zij in de voorbije lente op een AIB-workshop in de Olmense Zoo een werk maakte van enkele koppen van arenden, kreeg zij van de workshopleider veel lof toegezwaaid. Hij prees haar buitengewone tekenkunst waarmee zij erin slaagt elk detail van zo’n kop weer te geven, elke kleurnuance in de pluimpjes, elke schittering in de iris van de priemende ogen. Die gedetailleerde weergave vinden we ook terug in haar afbeeldingen van spelende katten, in de schubben van een hagedis of in de kam en bek van een strijdlustige haan. Een bijzondere plaats in haar dierenschilderijen wordt ingenomen door insecten. Door de exactheid van haar schilderwijze en de precieze weergave van de realiteit zouden haar aquarellen van kevers, sprinkhanen en krekels niet misstaan in een wetenschappelijk handboek of een dierenencyclopedie. ‘ Bij een wandeling in de natuur ontdek ik overall minuscule insecten op boomschors, bladeren of bloemen. Waarschijnlijk heeft het te maken met mijn passie voor entomologie die ik al meer dan dertig jaar koester.’ Martine schildert vaak maskers en verklede figuren. Sinds haar jeugd is zij vertrouwd met de streek van Limoux in de Franse Languedoc. Dat Katharenland kent een bijzondere carnavalstraditie waarbij gemaskerde figuren maandenlang door het dorp trekken en feest vieren. In haar aquarellen wil Martine die aparte sfeer van vrolijkheid en ambiance oproepen. Als figuratief schilder geniet Martine Vanparijs van de rijkdom die de natuur biedt en van de veelheid aan onderwerpen die zich aandienen. De schoonheid ligt voor haar vaak in een detail: een weerspiegeling, een schaduwpartij, een gelaatsuitdrukking of een gebaar. In haar portretten focust zij zich op het personage en is de achtergrond louter een kleurvlak waar het gelaat scherp tegen afsteekt. Kledij en andere attributen zijn meestal bijkomstig. De nadruk valt op een rimpeling in het gelaat, in de uitdrukking van de ogen of in de scherpte van een blik. In haar kleurenpalet geeft zij de voorkeur aan blauwen en ook aan gebrande sienna. Haar favoriete kleur is het ‘blue outremer’. Bij 19de-eeuwse schilders was die kleur erg in trek maar de verf was extreem duur. De pigmenten werden gehaald uit de lapis-lazuli steen die gedolven werd in Afghanistan, en dus ‘van over de zee kwam’. Daarom werd de naam later gewijzigd in ‘ultramarijn’. Dit ultramarijn gebruikt Martine vooral in haar ‘marines’. De zee in haar diverse gedaanten blijft haar fascineren. Maar ook hier gaat haar oog uit naar de details. Zo schildert ze vezel per vezel de dikke scheepstouwen die zich rond een mast slingeren, een lieveheersbeestje dat over het zeil kruipt of de bouten waarmee de touwen worden vastgemaakt. Op de vraag of we haar werken hyperrealistisch mogen noemen antwoordt ze : ‘Voor mij is het geen hyperrealisme omdat ik altijd probeer een deel vaag te laten en omdat ik er elementen in binnenhaal die niet overeenstemmen met de realiteit. De lieveheersbeestjes zijn daar een voorbeeld van. Ik laat in mijn aquarellen de mogelijkheid open om met andere ogen naar de dingen te kijken.’ Niettemin geeft zij toe dat zij oog heeft voor alle details. Het is een uitdaging om bepaalde bijzonderheden weer te kunnen geven. Het welslagen van een aquarel hangt samen met het feit of de textuur juist is weergegeven, of een vorm goed geslaagd is en of een blik correct op het blad is neergezet. Het zeer kleine weergeven op groot formaat en daarbij soms tot aan de grens van de abstractie gaan is een permanente uitdaging. Haar voornaamste doelstelling is nieuwe onderwerpen verkennen, geleidelijk aan nieuwe aquareltechnieken uitproberen en zich steeds verder blijven perfectioneren. Zij vindt het belangrijk zichzelf steeds in vraag te blijven stellen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten