Piet Lap ( 1943 ) is een pur sang aquarellist. hij beoefent een métier waarvan hij de finesses in een al weer veertig jaar durend schildersleven tracht te doorgronden. Een aquarellist moet volgens hem een andere instelling hebben dan een acryl- of olieverfschilder. “Hij moet onbekommerd te werk kunnen gaan, zich laten verrassen en verwonderd zijn over de manier waarp pigmenten zich binnen een plas water gedragen. Veel aquarellisten gaan te zuinig om met hun verf of ze hebben niet genoeg lef. Bovendien schort het vaak aan tekenvaardigheid zodat een moeizaam tot stand gebrachte potloodtekening zódanig voorzichtig wordt ‘ingevuld’dat er schilderkunstig niets spannends meer te beleven valt.”
Lap vat de uitdaging van het aquarelleren als volgt samen: “Om een voorstelling in een reeks lagen van licht naar donker op te bouwen terwijl je voor de lichtste stukken het papier wit laat, dat vraagt het vooruitdenken van een schaakspeler, de concentratie van een zen-meester en de handvastheid van een chirurg. De kans dat dit allemaal samenvalt is altijd maar klein. Er zijn bij het aquarelleren geen gemakkelijke oplossingen; succes komt alleen door ervaring, toewijding en aandachtige observatie van de natuur. Maar, anderzijds, is er gelukkig ook nog veel onvoorspelbaars en sommige van de attractieve aspecten van de aquarel zijn het resultaat van toevalligheden, ‘schildersgeluk’dus. In het allerbeste geval is het ‘toveren’met bijna niets.
Ik schilder bij voorkeur ‘sur le motif’, ter plekke dus. Ik vertaal, op mijn manier, de werkelijkheid. Liefst een vertaling die een beslissende vondst of accent in zich draagt, het eigenlijke motief dus. Maar die werkelijkheid verdient het ook dat je haar in haar waarde laat. De slechtste kunst zit mijns inziens in de halffiguratie, bijv. die rare kegels en ‘aliens’ die voor mensfiguren moeten doorgaan. Onkunde en onbegrip strijden daar om voorrang.
Ik werk het liefst op ‘plekken’ en met thema’s waar ik een tijdje mee vooruit kan, waar een serie in zit : bruinkoolbaggermolens in Oost-Duitsland, scheepswrakken in Bretagne, het snel wisselende licht van de Schotse Hebriden of de zon op Marokkaanse soukhs”.
De onderwerpen die Piet lap de laatste maanden inspireren zijn de rotsgraven van Petra in Jordanië , het landschap van het onbewoonde Schotse eiland St. Kilda en Hollands rivieren, vanuit de lucht gezien. Het weergeven van de graven, tempels en ceremonieplaatsen van de site in Jordanië moest snel gebeuren want door de warme, droge lucht kon Lap er nauwelijks nat-in-nat werken. “Het duurt lang voordat je gewend bent aan dat onverbiddelijke licht. Het is er geen atmosferisch licht zoals bij ons, je moet je onderwerp hard op je blad zetten. Als je het allemaal te vaag laat worden en vervloeien, zal het wel een tempel worden, maar niét in Jordanië.”
De Petra-aquarellen contrasteren met hun warme, rode kleuren sterk met die van het magische eiland St. Kilda waar varianten van blauw,groen en geel de land- en zeegezichten domineren. Deze aquarellen geven een totaalimpressie van de kracht van wind, water en licht en onthullen iets van de tragiek die de voormalige eilandbewoners hebben meegemaakt.
De combinatie van water, land en lucht vinden we ook in Laps aquarellen die het Hollandse landschap weergeven, gezien vanuit de lucht. Lap begon met het schilderen van de Maasplassen nabij zijn woonplaats Roermond vanaf de televisietoren, maar om nóg meer overzicht te krijgen, huurde hij een pipercup en een helicopter. “Dan zie je pas echt de lichtende elementen, het slingerende netwerk van de rivieren en het blinken van het water.
De kleuren zijn afhankelijk van het weer, maar de arabesken van die slingerende rivieren, daar krijg ik nooit genoeg van.”
Lap blijft een zoekende geest. “Ik moet woekeren met mijn tijd. Ik heb altijd het idee dat ik mijn beste werk nog moet maken, maar ik moet wel vóórtmaken.”
Bruni Mortier
zondag 28 april 2013
De werkelijkheid interpreteren en in haar waarde laten De aquarelkunst van Piet Lap
Piet Lap ( 1943 ) is een pur sang aquarellist. hij beoefent een métier waarvan hij de finesses in een al weer veertig jaar durend schildersleven tracht te doorgronden. Een aquarellist moet volgens hem een andere instelling hebben dan een acryl- of olieverfschilder. “Hij moet onbekommerd te werk kunnen gaan, zich laten verrassen en verwonderd zijn over de manier waarp pigmenten zich binnen een plas water gedragen. Veel aquarellisten gaan te zuinig om met hun verf of ze hebben niet genoeg lef. Bovendien schort het vaak aan tekenvaardigheid zodat een moeizaam tot stand gebrachte potloodtekening zódanig voorzichtig wordt ‘ingevuld’dat er schilderkunstig niets spannends meer te beleven valt.”
Lap vat de uitdaging van het aquarelleren als volgt samen: “Om een voorstelling in een reeks lagen van licht naar donker op te bouwen terwijl je voor de lichtste stukken het papier wit laat, dat vraagt het vooruitdenken van een schaakspeler, de concentratie van een zen-meester en de handvastheid van een chirurg. De kans dat dit allemaal samenvalt is altijd maar klein. Er zijn bij het aquarelleren geen gemakkelijke oplossingen; succes komt alleen door ervaring, toewijding en aandachtige observatie van de natuur. Maar, anderzijds, is er gelukkig ook nog veel onvoorspelbaars en sommige van de attractieve aspecten van de aquarel zijn het resultaat van toevalligheden, ‘schildersgeluk’dus. In het allerbeste geval is het ‘toveren’met bijna niets.
Ik schilder bij voorkeur ‘sur le motif’, ter plekke dus. Ik vertaal, op mijn manier, de werkelijkheid. Liefst een vertaling die een beslissende vondst of accent in zich draagt, het eigenlijke motief dus. Maar die werkelijkheid verdient het ook dat je haar in haar waarde laat. De slechtste kunst zit mijns inziens in de halffiguratie, bijv. die rare kegels en ‘aliens’ die voor mensfiguren moeten doorgaan. Onkunde en onbegrip strijden daar om voorrang.
Ik werk het liefst op ‘plekken’ en met thema’s waar ik een tijdje mee vooruit kan, waar een serie in zit : bruinkoolbaggermolens in Oost-Duitsland, scheepswrakken in Bretagne, het snel wisselende licht van de Schotse Hebriden of de zon op Marokkaanse soukhs”.
De onderwerpen die Piet lap de laatste maanden inspireren zijn de rotsgraven van Petra in Jordanië , het landschap van het onbewoonde Schotse eiland St. Kilda en Hollands rivieren, vanuit de lucht gezien. Het weergeven van de graven, tempels en ceremonieplaatsen van de site in Jordanië moest snel gebeuren want door de warme, droge lucht kon Lap er nauwelijks nat-in-nat werken. “Het duurt lang voordat je gewend bent aan dat onverbiddelijke licht. Het is er geen atmosferisch licht zoals bij ons, je moet je onderwerp hard op je blad zetten. Als je het allemaal te vaag laat worden en vervloeien, zal het wel een tempel worden, maar niét in Jordanië.”
De Petra-aquarellen contrasteren met hun warme, rode kleuren sterk met die van het magische eiland St. Kilda waar varianten van blauw,groen en geel de land- en zeegezichten domineren. Deze aquarellen geven een totaalimpressie van de kracht van wind, water en licht en onthullen iets van de tragiek die de voormalige eilandbewoners hebben meegemaakt.
De combinatie van water, land en lucht vinden we ook in Laps aquarellen die het Hollandse landschap weergeven, gezien vanuit de lucht. Lap begon met het schilderen van de Maasplassen nabij zijn woonplaats Roermond vanaf de televisietoren, maar om nóg meer overzicht te krijgen, huurde hij een pipercup en een helicopter. “Dan zie je pas echt de lichtende elementen, het slingerende netwerk van de rivieren en het blinken van het water.
De kleuren zijn afhankelijk van het weer, maar de arabesken van die slingerende rivieren, daar krijg ik nooit genoeg van.”
Lap blijft een zoekende geest. “Ik moet woekeren met mijn tijd. Ik heb altijd het idee dat ik mijn beste werk nog moet maken, maar ik moet wel vóórtmaken.”
Bruni Mortier
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten